S02 Rozdział 31 ~ Czy ona... nie żyje?

Francesca

Byliśmy z Diegiem już na miejscu, w hotelu gdzie tymczasowo przesiadują państwo Castillo. Zapukaliśmy do pokoju 348, tam gdzie mieszkali. Otworzył nam zapłakany pan German. Zapytałam:

-Przepraszam panie Germanie, czy możemy wejść?

-Tak, wejdźcie.-powiedział ledwo ojciec naszej Violetty.

-Przepraszamy, że przeszkadzamy, ale martwimy się o nią i o państwo, wiadomo coś?

-Niestety nie.-wtrąciła się Angie, która była tylko o dwa procenty spokojna niż pan German.

-A na pewno dokładnie przeszukali dom?

-Tak, każdy zakamarek.-rzekła.

-A kamery?-wtrącił Diego.

-Nie wiem, chyba spłonęły, można było by się zapytać robotników.

-Dobry pomysł! Zadzwonię do nich! Mogą państwo mi podać ich numer komórkowy?-zapytałam.

-Tak, tak oczywiście.-rzekła Angie i podała nam wizytówkę robotników.

Pożegnaliśmy się z państwem Castillo i poinformowaliśmy ich, że jak my coś będziemy wiedzieć to od razu zadzwonimy. Bez wahania, gdy wyszliśmy zadzwoniliśmy do robotników, odebrał akurat mój wujek, który pomagał budowniczym, zapytał mnie:

-Cześć Francesca, to ja twój wujek Amando!

-Cześć wujek, mam do ciebie sprawę, ten dom, który teraz budujecie to... dom mojej przyjaciółki, do rzeczy, czy nie widzieliście kamer w tym domu?

-Wiesz, znaleźliśmy jakąś w kuchni, ale musielibyśmy zgrać ją na laptopa.

-To dobrze, bo mi jest ona bardzo potrzebna. Kiedy mogę po nią przyjść, żeby obejrzeć materiał?

-Wieczorem, około dwudziestej, pasuje?

-Oczywiście, dzięki wujek, na razie.-i odłączyłam słuchawkę.

Poinformowałam Diega, o tym co się dowiedziałam. Diego bardzo się ucieszył i zadzwoniłam do państwa Castillo by im powiedzieć o naszych nowych wieściach. Rodzice byli już trochę mniej zestresowani, natomiast ja już musiałam wracać do domu, pożegnałam się z Diegiem i poszłam do domu czekając tam do godziny dwudziestej. 

Naty

Trudno opisać to, co wydarzyło się te równe dwa miesiące temu. Violetta Castillo, moja najlepsza przyjaciółka może nie żyć, niech ja dopadnę tego, kto zrobił jej na złość! Dzisiaj miała być moja pierwsza randka z Maxim, ale przesunęliśmy ją na termin, w którym sprawa się wyjaśni. Dowiedziałam się, że Francesca i Diego zadzwonili do budowniczych, czy odszukali jakiś kamer. Natomiast odpowiedzi się nie dowiedziałam. Dzisiaj Studio było zamknięte, żołoba trwała... Rodzice Violetty, powiedzieli, że jeśli nie znajdą ciała córki do trzech miesięcy uznają, że ona nie żyje. To byłby dla nas ogromny, ogromny cios w prosto w serce. 

Leon

Dzisiaj chcę wyznać Larze, że ją nie kocham, ale z drugiej strony skąd mogę wiedzieć, że mi na Violettcie zależy? Może ona nie żyje? Ale jednak dzisiaj miałam zerwać z moją nową dziewczyną, nawet jeśli Violetta nie żyje, czy żyje. Wziąłem się w garść i za nim poszedłem na tor motocrossu, gdzie Lara teraz przebywa to postanowiłem pójść do parku, w którym spotykałem się z Violettą i ją pierwszy i ostatni raz pocałowałem. 

Wieczór:

Francesca

Punktualnie o godzinie dwudziestej byłam na miejscu, w domu mojej przyjaciółki. Mój wujek, Amando nie wiedział co jest na laptopie zgrane w kamerze, poprostu podał mi swojego laptopa i wzięłam go do hotelu, gdzie mieszkają rodzice Violetty. Po piętnastu minutach byłam na miejscu, rodzice mojej przyjaciółki byli już zestresowani, co zobaczą na filmiku, film ładował się powoli, do końca zgrywania filmiki zostało już tylko pięć minut. Czekaliśmy ogromnie zestresowani, to będzie moment, czy ona żyje? Czy też nie? I kto jest temu wszystkiemu winien? Wreszcie filmik zgrał się, z telepania kliknęłam ikonkę "Play". Przewinęliśmy filmik do godziny dwudziestej drugiej. Zauważyliśmy na filmiku, dwie osoby, które odłączają wszystkie kable i przewody. Potem uciekły. Przewinęłam trochę nagranie, i zrobiłam zbliżenie, w tej samej chwili razem z panią Angie, krzyknęliśmy: To Ludmiła i Camila! Pan German dodał:

-Kto? Znacie je?

-To moje uczennice, mogłam się po tym spodziewać! One najbardziej nie lubiły Violetty!

-Niech, ja ją dorwę! Zadzwonię za chwilę do jej matki, żeby dała jej takie lenie!

-Słuszna uwaga kotku, ale poczekaj znajdź teraz nagranie w którym wszyscy uciekaliśmy. Rzekłam:

-Niech państwo spojrzy, tutaj wychodzimy, a ogień zbliża się do Violetty, teraz sufit się wali, a na Violettę spada ten dach! No i koniec filmiku...

-Czyli ona...ona... nie żyje!-powiedział płaczący German. 

-Niestety...-powiedziałam cała we łzach. Ona jedyna była moją najlepszą przyjaciółką.

-Nie wiem, co o tym myśleć.-powiedziała płacząca mama Violetty. Dzwonię do matki Ludmiły, ale dopiero jutro! Możesz już iść Francesca, dziękujemy...-powiedziała cała we łzach Angie. 

Ciągle przez drogę nie dało mi to spokoju, że moja koleżanka, nie żyje! 

Następnego, deszczowego rana...

Ludmiła

Dzisiaj z rana zadzwonili do mojej matki państwo Castillo, dowiedzieli się co narobiłam... Mama wpuściła mi takie lanie, że uciekłam. Byłam winna! Mogę nawet przez to pójść do więzienia! A najbardziej szkoda było mi Violetty. Pierwszy raz poczułam, że ona jest kimś dla wszystkich bardzo ważna. Usiadłam na ławce i zaczęłam płakać. Spotkałam Francescą, która tylko powiedziała do mnie:

-Byś się z tą Camilą wstydziła! Pójdziesz siedzieć!

Zaczęłam okropnie płakać...

Leon

Dowiedziałem się co takiego Ludmiła z Camilą nawyprawiały, to był dzień Violetty, i w ten sam dzień narodzin, zginęła... 

**********************************************************************************